Het doordringende gezoem van de wekker haalt me uit
mijn slaap. Langzaam schud ik de dekens van me af, laat het zonlicht binnen en
stommel naar beneden. Even later pruttelt de koffie. De frisse lucht tijdens de
ochtendwandeling met de hond haalt de waas van mijn hoofd. De koffie doet de
rest.
Ik kruip achter de computer met een tweede mok dampend
zwart. De eerste sigarettenrook kringelt langzaam omhoog. De nieuwe e-mails
zijn sneller gelezen dan de Facebook-updates en de laatste tweets. Een bezoekje
aan verschillende schrijffora en weblogs volgt, net als mijn reacties op diverse
posts, en de klok is al gauw anderhalf keer in de rondte gedraaid.
In mijn achterhoofd zoemt de takenlijst. Stofzuigen,
het verblijf van de badeendjes poetsen, boodschappen doen voor het avondeten, een
vriendin bellen die ik al weken niet gesproken heb en het verrekte verslag voor
de studie afmaken. Bij elke taak neemt het zoemen toe en op het laatst schallen de alarmbellen. 'Doe ze nou eerst!', waarschuwt een stem.
Ik leg ze het zwijgen op met een klik van de muis. Kyndra
heeft mijn aandacht nodig. De ochtendzon klimt hoger, straalt mijn werkkamer
binnen en verlicht mijn ratelende toetsenbord. Met een verslaafde blik kijk ik hoe
mijn woordenaantal groeit: 14.103. Opnieuw duik ik in de
wereld van De Oude Gewesten en de wijzers van de klok draaien gestaag hun
rondjes. Ik zie ze niet.
De voordeur kraakt open en een 'Dag schat, ik ben thuis',
klinkt. Geschrokken staar ik door het raam. De zon heeft plaats gemaakt voor de
schemering. De straatlantaarns verspreiden hun gele licht en de achterbuurvrouw
staat als een volleerd huisvrouw onder de afzuigkap te roeren. De
klok bevestigt: het is zes uur.
In paniek probeer ik de avond nog te redden en als een
tornado storm ik door het huis. Van restjes flans ik een gerecht in elkaar, de badeendjes krijgen een natte doek over hun deinende kopjes, de borden druipen van het sop en de stofzuiger loeit. Voor het telefoontje en het verslag is het te laat.
Wanneer ik op de bank plof naast manlief en hij vraagt hoe mijn dag was, voel ik me
schuldig. 'Och, gewoon een beetje bezig geweest', is mijn
antwoord terwijl ik stilletjes mezelf de huid vol scheld. Huisvrouw, student,
echtgenote, vriendin; ik faal in alles vandaag.
We gaan naar bed en ik zet de wekker. Stellig
neem ik voor dat ik morgen wel eerst de hardwerkende huisvrouw, leergierige student, goede eega en geïnteresseerde vriendin ben. Daarna mag ik weer tijdloos
ronddwalen in die andere wereld.
